Bolończyk - opis rasy
Nowości
- Ogólnopolska Akcja Sterylizacji - Marzec 2013
- Zapraszamy na seminarium obedience z Joanną Hewelt.
- Pierwsze oznaki choroby, jak to sprawdzić, kiedy reagować
- DOG PROJEKT - POLECA
- Who Is Who in the Dog World
- Pies Bohater poszukiwany
- Ponad tysiąc Labradorów znalazło się w centrum Warszawy!
- Parada Labradorów w Warszawie
Wystawy psów
Imiennik
Opisy ras psów
Informacje ogólne
Weterynaria przepisy
Regulaminy
Słownik pojęć
Felietony
Banery do pobrania
Statystyki
Liczba ogłoszeń: 3149
Oczekujące: 19
Zarejestrowani użytkownicy
Dziś: 0
Ogółem: 3238
Ilość wizyt: 5 628 244
Ilość odsłon: 74 394 544
Użytkowników online: 4
Wybierz literę a otrzymasz listę ras zaczynających się na daną literę.
Bolończyk - opis rasy (15554 odsłon)
Wzorzec FCI nr 196 /20.04.1998/, wersja angielska
BOLOŃCZYK
FCI - nr 196
POCHODZENIE: Włochy.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 27.11.1989
KLASYFIKACJA: Psy do towarzystwa.
FCI: Grupa 9 Psy ozdobne i do towarzystwa.
Sekcja 1 Bichony i rasy pokrewne.
Nie podlegają próbom pracy.
ZARYS HISTORII RASY:
Pochodzenie rasy mylone jest z pochodzeniem maltańczyka, ponieważ dalekimi przodkami obu ras były te same małe pieski, wspomniane przez Arystotelesa (384-322 p.n.e.) pod łacińską nazwą „canes melitenses”. Znane już w okresie
Cesarstwa Rzymskiego, bolończyki były popularnym i cenionym
darem wśród możnych ówczesnego świata. Cosimo Medycejski
(1389-1464) sprowadził co najmniej ośmiu przedstawicieli rasy do Brukseli, jako podarunek dla belgijskiej arystokracji. Filip II, król Hiszpanii w latach 1556-1598, po otrzymaniu prezentu w postaci dwóch bolończyków od księcia d’Este, wystosował do swego darczyńcy pismo, mówiące, iż „te dwa małe pieski sa najbardziej królewskimi spośród prezentów, jakie ofiarować można cesarzowi”.
Bolończyki obecne są w malarstwie Tycjana, Pietera Breughela
Starszego oraz Goi.
WRAŻENIE OGÓLNE:
Mały, o krępej i zwartej budowie ciała, okryty śnieżnobiałą, długą i puszystą szatą.
ISTOTNE PROPORCJE: Kwadratowa budowa ; długość tułowia równa wysokości w kłębie.
USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT: Bardzo spokojny ; zazwyczaj
niezbyt aktywny. Pomysłowy, posłuszny, łagodny, niezwykle
przywiązany do swego pana i jego otoczenia.
GŁOWA: Średniej długości, osiągającej 1/3 wysokości w kłębie. Szerokość, mierzona na poziomie łuków jarzmowych, odpowiada długości.
OKOLICA MÓZGOCZASZKI:
Czaszka: Nieco owalnego (jajowatego) kształtu w kierunku strzałkowym i raczej płaska w górnej części ; o nieco wypukłych bokach. Dobrze wysklepione kości czołowe – oś długa czaszki i oś długa kufy, są równoległe. Bruzda czołowa i guz potyliczny jedynie lekko zaznaczone. Długość czaszki przekracza nieco długość kufy.
Stop: Dość zaznaczony.
OKOLICA TWARZOCZASZKI:
Nos: Na poziomie górnej linii kufy ; przednia część nosa, widziana z profilu, jest pochyła. Nos musi być duży i czarny.
Kufa: Długości równej 2/5 długości głowy. Górna linia kufy prosta, a boki kufy – równoległe, tak, by przednia część kufy była niemal graniasta. Dobrze wyrzeźbiona część podoczodołowa.
Wargi: Górna warga niezbyt głęboka, by nie zakrywać dolnej wargi. Profil dolnej części kształtuje żuchwa.
Szczęka i żuchwa oraz zęby: Szczęka i żuchwa normalnie rozwinięte; górny i dolny łuk zębowy doskonale dopasowane. Zęby białe, równo ustawione; mocne i pełne uzębienie. Zgryz nożycowy; dopuszczalny także zgryz cęgowy.
Oczy: Osadzone niemal w płaszczyźnie czołowej; szeroko otwarte, duże lub średniej wielkości. Okrągła szpara powiekowa; gałka oczna nie może być wypukła. Białkówki niewidoczne. Obramowanie powiek czarne, natomiast tęczówka koloru ciemnej ochry.
Uszy: Wysoko osadzone, długie i wiszące, lecz raczej sztywne u nasady, tak, że górna część małżowiny usznej odstaje nieco od czaszki, co daje wrażenie, iż głowa jest większa, niż w rzeczywistości.
SZYJA: Bez łałoku. Długość równa jest długości głowy.
TUŁÓW: Pies zwartej budowy; długość ciała, mierzona od górnego krańca łopatki do końca zadu, równa jest wysokości w kłębie.
Kłąb: Jedynie nieznacznie wystający ponad linię grzbietu.
Górna linia: Prosta linia grzbietu i nieznaczna wypukłość lędźwi harmonijnie przechodzą w linię zadu.
Zad: W znikomym stopniu opadający; bardzo szeroki.
Mostek: Nieznacznie wystający.
Klatka piersiowa: Wydatna, głęboka do poziomu łokci; wysklepione żebra; jej głębokość osiąga niemal połowę wysokości w kłębie.
Dolna lina tułowia: Stanowi przedłużenie linii mostka następnie nieznacznie wznosi się ku słabiźnie.
OGON: Osadzony w linii zadu; noszony zagięty nad grzbietem.
KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE: Rozpatrywane w całości, idealnie proste i równoległe względem płaszczyzny środkowej ciała.
Barki: Długość łopatek równa ¼ wysokości w kłębie. Łopatka ustawiona ukośnie względem poziomu ; w stosunku do środkowej płaszczyzny ciała ustawiona niemal pionowo. Łopatki mają dużą swobodę ruchu.
Ramię: Dobrze przylegające do tułowia; długości niemal równej długości łopatki, lecz ustawione mniej ukośnie.
Łokcie: Równoległe do środkowej płaszczyzny ciała.
Przedramię: Długości równej długości ramienia. Doskonale pionowe.
Nadgarstek i śródręcze: Widziane z przodu – w linii pionowej z przedramieniem; natomiast oglądane z boku – śródręcze ustawione lekko ukośnie.
Przednie łapy: Owalne, o mocno wysklepionych, ciemnych opuszkach i bardzo mocnych, czarnych pazurach.
KOŃCZYNY TYLNE: Rozpatrywane w całości i widziane od tyłu, stanowią przedłużenie kośćca zadu i biegną idealnie prostopadle do podłoża; są równoległe w stosunku do siebie.
Udo: Długość ud jest równa 1/3 wysokości w kłębie. Uda są ukośne – od góry ku dołowi i od tyłu ku przodowi – i idealnie równoległe względem środkowej płaszczyzny ciała.
Podudzie: Dłuższe, niż udo.
Staw skokowy: Kąt piszczelowo-śródstępny nie jest zbyt ostry.
Śródstopie: Odległość od podłoża do stawu skokowego wynosi nieco mniej, niż 1/3 wysokości w kłębie.
Tyle łapy: Podobne do przednich, lecz mniej owalne.
RUCH: Swobodny, energiczny; głowa noszona dumnie i elegancko.
SKÓRA: Napięta i ściśle przylegająca na całej powierzchni ciała. Widoczne błony śluzowe i trzecie powieki o czarnym pigmencie.
SZATA:
WŁOS: Długi na całym ciele, od głowy aż po ogon, od górnej linii po łapy; krótszy na kufie. Raczej puszysty, nigdy nie leżący płasko, lecz układający się w kosmyki; nigdy nie może tworzyć frędzli.
MAŚĆ: Czysto biała, bez śladu łat lub innych odcieni bieli.
WYSOKOŚĆ I CIĘŻAR CIAŁA:
Wysokość w kłębie:
Psy od 27 do 30 cm.
Suki od 25 do 28 cm.
Waga: Od 2,5 do 4 kg.
WADY:
Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy
uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu.
POWAŻNE WADY:
• Wyraźna zbieżność lub rozbieżność osi długiej.
• Wypukła kufa (rzymski nos).
• Prognatyzm – jeśli zmienia wyraz pyska.
• Wzrost poniżej 25 cm i powyżej 33 cm u psów, a poniżej 22 cm i powyżej 32 cm u suk.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
• Agresja lub nadmierna nieśmiałość.
• Depigmentacja nosa.
• Nos innej barwy, niż czarna.
• Przodozgryz.
• Obustronna depigmentacja powiek.
• Zez.
• Brak ogona.
• Skrócony ogon – zarówno szczątkowy z natury, jak i przycięty.
• Inna maść, niż biała.
• Łaty i cętki.
Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany.
Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny.
zkwp.pl
BOLOŃCZYK
FCI - nr 196
POCHODZENIE: Włochy.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 27.11.1989
KLASYFIKACJA: Psy do towarzystwa.
FCI: Grupa 9 Psy ozdobne i do towarzystwa.
Sekcja 1 Bichony i rasy pokrewne.
Nie podlegają próbom pracy.
ZARYS HISTORII RASY:
Pochodzenie rasy mylone jest z pochodzeniem maltańczyka, ponieważ dalekimi przodkami obu ras były te same małe pieski, wspomniane przez Arystotelesa (384-322 p.n.e.) pod łacińską nazwą „canes melitenses”. Znane już w okresie
Cesarstwa Rzymskiego, bolończyki były popularnym i cenionym
darem wśród możnych ówczesnego świata. Cosimo Medycejski
(1389-1464) sprowadził co najmniej ośmiu przedstawicieli rasy do Brukseli, jako podarunek dla belgijskiej arystokracji. Filip II, król Hiszpanii w latach 1556-1598, po otrzymaniu prezentu w postaci dwóch bolończyków od księcia d’Este, wystosował do swego darczyńcy pismo, mówiące, iż „te dwa małe pieski sa najbardziej królewskimi spośród prezentów, jakie ofiarować można cesarzowi”.
Bolończyki obecne są w malarstwie Tycjana, Pietera Breughela
Starszego oraz Goi.
WRAŻENIE OGÓLNE:
Mały, o krępej i zwartej budowie ciała, okryty śnieżnobiałą, długą i puszystą szatą.
ISTOTNE PROPORCJE: Kwadratowa budowa ; długość tułowia równa wysokości w kłębie.
USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT: Bardzo spokojny ; zazwyczaj
niezbyt aktywny. Pomysłowy, posłuszny, łagodny, niezwykle
przywiązany do swego pana i jego otoczenia.
GŁOWA: Średniej długości, osiągającej 1/3 wysokości w kłębie. Szerokość, mierzona na poziomie łuków jarzmowych, odpowiada długości.
OKOLICA MÓZGOCZASZKI:
Czaszka: Nieco owalnego (jajowatego) kształtu w kierunku strzałkowym i raczej płaska w górnej części ; o nieco wypukłych bokach. Dobrze wysklepione kości czołowe – oś długa czaszki i oś długa kufy, są równoległe. Bruzda czołowa i guz potyliczny jedynie lekko zaznaczone. Długość czaszki przekracza nieco długość kufy.
Stop: Dość zaznaczony.
OKOLICA TWARZOCZASZKI:
Nos: Na poziomie górnej linii kufy ; przednia część nosa, widziana z profilu, jest pochyła. Nos musi być duży i czarny.
Kufa: Długości równej 2/5 długości głowy. Górna linia kufy prosta, a boki kufy – równoległe, tak, by przednia część kufy była niemal graniasta. Dobrze wyrzeźbiona część podoczodołowa.
Wargi: Górna warga niezbyt głęboka, by nie zakrywać dolnej wargi. Profil dolnej części kształtuje żuchwa.
Szczęka i żuchwa oraz zęby: Szczęka i żuchwa normalnie rozwinięte; górny i dolny łuk zębowy doskonale dopasowane. Zęby białe, równo ustawione; mocne i pełne uzębienie. Zgryz nożycowy; dopuszczalny także zgryz cęgowy.
Oczy: Osadzone niemal w płaszczyźnie czołowej; szeroko otwarte, duże lub średniej wielkości. Okrągła szpara powiekowa; gałka oczna nie może być wypukła. Białkówki niewidoczne. Obramowanie powiek czarne, natomiast tęczówka koloru ciemnej ochry.
Uszy: Wysoko osadzone, długie i wiszące, lecz raczej sztywne u nasady, tak, że górna część małżowiny usznej odstaje nieco od czaszki, co daje wrażenie, iż głowa jest większa, niż w rzeczywistości.
SZYJA: Bez łałoku. Długość równa jest długości głowy.
TUŁÓW: Pies zwartej budowy; długość ciała, mierzona od górnego krańca łopatki do końca zadu, równa jest wysokości w kłębie.
Kłąb: Jedynie nieznacznie wystający ponad linię grzbietu.
Górna linia: Prosta linia grzbietu i nieznaczna wypukłość lędźwi harmonijnie przechodzą w linię zadu.
Zad: W znikomym stopniu opadający; bardzo szeroki.
Mostek: Nieznacznie wystający.
Klatka piersiowa: Wydatna, głęboka do poziomu łokci; wysklepione żebra; jej głębokość osiąga niemal połowę wysokości w kłębie.
Dolna lina tułowia: Stanowi przedłużenie linii mostka następnie nieznacznie wznosi się ku słabiźnie.
OGON: Osadzony w linii zadu; noszony zagięty nad grzbietem.
KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE: Rozpatrywane w całości, idealnie proste i równoległe względem płaszczyzny środkowej ciała.
Barki: Długość łopatek równa ¼ wysokości w kłębie. Łopatka ustawiona ukośnie względem poziomu ; w stosunku do środkowej płaszczyzny ciała ustawiona niemal pionowo. Łopatki mają dużą swobodę ruchu.
Ramię: Dobrze przylegające do tułowia; długości niemal równej długości łopatki, lecz ustawione mniej ukośnie.
Łokcie: Równoległe do środkowej płaszczyzny ciała.
Przedramię: Długości równej długości ramienia. Doskonale pionowe.
Nadgarstek i śródręcze: Widziane z przodu – w linii pionowej z przedramieniem; natomiast oglądane z boku – śródręcze ustawione lekko ukośnie.
Przednie łapy: Owalne, o mocno wysklepionych, ciemnych opuszkach i bardzo mocnych, czarnych pazurach.
KOŃCZYNY TYLNE: Rozpatrywane w całości i widziane od tyłu, stanowią przedłużenie kośćca zadu i biegną idealnie prostopadle do podłoża; są równoległe w stosunku do siebie.
Udo: Długość ud jest równa 1/3 wysokości w kłębie. Uda są ukośne – od góry ku dołowi i od tyłu ku przodowi – i idealnie równoległe względem środkowej płaszczyzny ciała.
Podudzie: Dłuższe, niż udo.
Staw skokowy: Kąt piszczelowo-śródstępny nie jest zbyt ostry.
Śródstopie: Odległość od podłoża do stawu skokowego wynosi nieco mniej, niż 1/3 wysokości w kłębie.
Tyle łapy: Podobne do przednich, lecz mniej owalne.
RUCH: Swobodny, energiczny; głowa noszona dumnie i elegancko.
SKÓRA: Napięta i ściśle przylegająca na całej powierzchni ciała. Widoczne błony śluzowe i trzecie powieki o czarnym pigmencie.
SZATA:
WŁOS: Długi na całym ciele, od głowy aż po ogon, od górnej linii po łapy; krótszy na kufie. Raczej puszysty, nigdy nie leżący płasko, lecz układający się w kosmyki; nigdy nie może tworzyć frędzli.
MAŚĆ: Czysto biała, bez śladu łat lub innych odcieni bieli.
WYSOKOŚĆ I CIĘŻAR CIAŁA:
Wysokość w kłębie:
Psy od 27 do 30 cm.
Suki od 25 do 28 cm.
Waga: Od 2,5 do 4 kg.
WADY:
Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy
uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu.
POWAŻNE WADY:
• Wyraźna zbieżność lub rozbieżność osi długiej.
• Wypukła kufa (rzymski nos).
• Prognatyzm – jeśli zmienia wyraz pyska.
• Wzrost poniżej 25 cm i powyżej 33 cm u psów, a poniżej 22 cm i powyżej 32 cm u suk.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
• Agresja lub nadmierna nieśmiałość.
• Depigmentacja nosa.
• Nos innej barwy, niż czarna.
• Przodozgryz.
• Obustronna depigmentacja powiek.
• Zez.
• Brak ogona.
• Skrócony ogon – zarówno szczątkowy z natury, jak i przycięty.
• Inna maść, niż biała.
• Łaty i cętki.
Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany.
Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny.
zkwp.pl
Inne rasy na literrę: B
- Basenji (2405 odsłon)
- Bearded Collie (2993 odsłon)
- Bedlington Terrier (1771 odsłon)
- Bergamasco (2501 odsłon)
- Bichon Frise (6725 odsłon)
- Bloodhound (1457 odsłon)
- Border Collie (4953 odsłon)
- Border Terrier (2120 odsłon)
- Boston Terrier (4244 odsłon)
- Braque d’Auvergne (1968 odsłon)
- Braque de l'Ariege (1954 odsłon)
- Braque du Bourbonnais (2593 odsłon)
- Braque Saint-Germain (1975 odsłon)
- Buldog francuski (5739 odsłon)
- Bulterier (3008 odsłon)