Drentse Patrijshond - opis rasy
Nowości
- Ogólnopolska Akcja Sterylizacji - Marzec 2013
- Zapraszamy na seminarium obedience z Joanną Hewelt.
- Pierwsze oznaki choroby, jak to sprawdzić, kiedy reagować
- DOG PROJEKT - POLECA
- Who Is Who in the Dog World
- Pies Bohater poszukiwany
- Ponad tysiąc Labradorów znalazło się w centrum Warszawy!
- Parada Labradorów w Warszawie
Wystawy psów
Imiennik
Opisy ras psów
Informacje ogólne
Weterynaria przepisy
Regulaminy
Słownik pojęć
Felietony
Banery do pobrania
Statystyki
Liczba ogłoszeń: 3149
Oczekujące: 19
Zarejestrowani użytkownicy
Dziś: 0
Ogółem: 3238
Ilość wizyt: 5 628 244
Ilość odsłon: 74 707 279
Użytkowników online: 5
Wybierz literę a otrzymasz listę ras zaczynających się na daną literę.
Drentse Patrijshond - opis rasy (2050 odsłon)
Wzorzec FCI nr 224
DRENTSE PATRIJSHOND
(Drentse Patrijshond)
Kraj pochodzenia: Holandia
Data publikacji obowiązującego wzorca: 26.01.1995
Użytkowanie: jest idealnym psem dla holenderskiego myśliwego, który chce polować w zmiennym terenie bez pośpiechu i zbytniego wysiłku fizycznego. Pies ten pracuje w zasięgu broni i bez zbytniego oddalania się od myśliwego. W trakcie polowania wystawia zwierzynę w twardej stójce ze średniej odległości, wtedy czeka, aż myśliwy podejdzie blisko; jeśli trwa to zbyt długo, pies wraca do przewodnika. Opieka osoby polującej wydaje się być konieczną dla tego wyżła - posiada on duże zdolności adaptacyjne, które czynią go zdolnego do pracy wszelkiego rodzaju w polu i wodzie. Oprócz tego jest dobrym psem tropiącym i odnajdującym zwierzynę. Właściwości te są wrodzone, dlatego też
wymaga niewielkiego szkolenia. Z uwagi na jego łagodny charakter, należy unikać treningu przy pomocy siły.
Klasyfikacja FCI: Grupa 7 - Wyżły.
Sekcja 1 - Wyżły kontynentalne.
Typ „spaniel”.
Próby pracy wymagane.
RYS HISTORYCZNY:
W szesnastym wieku rasę zapoczątkowano przy pomocy Spionen (nazywanym także Spanjoelen), który przybył do Francji z Hiszpanii. W Holandii psy te były nazywane „psami na kuropatwy”. We wschodniej części kraju, szczególnie w prowincji Drenth, zachowano czystość krwi poprzez unikanie krzyżowania z innymi rasami, co miało miejsce w innych częściach kraju. 15 maja 1943 roku rasa została uznana przez
Raad van Beheer Związku Kynologicznego w Holandii. Była intensywnie promowana przez barona van Hardenbroek, pana Van Heek Jr. i pana Quartero. Rasa ta jest spokrewniona głównie z małym munsterlanderem i wyżłem francuskim. 5 czerwca 1948 roku założono klub rasy, Holenderski Verienging „Holenderski Wyżeł na Kuropatwy”.
WYGLĄD OGÓLNY:
Pies o dobrych proporcjach, ukazujących siłę i zdolność rozwinięcia prędkości koniecznej dla psa myśliwskiego. Jest cięższej budowy niż mały munsterlander, jego budowa jest inna niż u wyżła niemieckiego długowłosego, od którego różni go krótsza głowa. Kufa jest bardziej stępiona i lżejsza z powodu suchych, nieobwisłych fafli, co sprawia, że
głowa wydaje się być mniej ciężka niż u poprzednika. Jego tułów jest nieco dłuższy od wysokości w kłębie, zatem wydaje się być lekko wydłużony. Szata, choć niezbyt rozległa na ciele, wygląda na długą z powodu dobrze owłosionych uszu i ogona, nieco bogatsza szata u nasady szyi i na klatce piersiowej, frędzle na uszach, przednich i tylnych
nogach oraz na ogonie.
ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:
Posłuszny, lojalny i inteligentny; cechy te sprawiają, że jest wartościowym towarzyszem myśliwego oraz bardzo poszukiwanym zwierzęciem domowym.
GŁOWA:
Mózgoczaszka:
Czaszka: dość obszerna i nieznacznie zaokrąglona. Wzdłuż linii środkowej znajduje się ledwo dostrzegalna bruzda z płytkim stopem w połowie umiarkowanie rozwiniętej potylicy. Łuki brwiowe dobrze rozwinięte.
Przełom czołowo-nosowy (stop): widoczny z profilu i od przodu, czaszka pochylona stopniowo ku kufie.
Trzewioczaszka:
Nos: wierzchołek nosa dobrze rozwinięty i brązowy; nozdrza szeroko rozwarte.
Kufa: klinowatego kształtu, stępiona na końcu, bez jakichkolwiek oznaczeń przechodzi w jamę oczną. Górna linia nosa jest szeroka, nie powinna być łukowata (bardzo lekkie zakrzywienie w górnej części jest dozwolone, rzymski nos jest niewłaściwy).
Fafle: raczej cienkie i suche.
Uzębienie: silne i zdrowe, zgryz nożycowy.
Policzki: umiarkowanie rozwinięte, zwężające się stopniowo ku kufie.
Oczy: owalnego kształtu i średniej wielkości z dobrze przylegającymi powiekami; koloru bursztynowego, ani za ciemne, ani za jasne; szeroko rozstawione i osadzone tak, że są dobrze chronione.
Uszy: wysoko osadzone, szerokie u podstawy, bardziej spiczaste niż u wyżła niemieckiego długowłosego. Ich nasada przechodzi w głowę bez jakiegokolwiek zagięcia. Zaokrąglone końcówki pociągnięte do przodu powinny sięgać trzy palce poza wierzchołek nosa. Nie za ciężkie. Wierzch uszu pokryty obfitym, falistym włosem, lecz nie kręconym. Obramowanie wnętrza obficie owłosione.
SZYJA:
Potężna, średniej długości, raczej krótka niż długa, tworząca gładką linię pomiędzy głową a tułowiem. Szyja dłuższa niż pożądana nadaje psu bardziej elegancki wygląd, lecz pozbawia mocy i dlatego jest niewłaściwa.
Podgardle jest nietypowe dla wyglądu tego suchego, zgrabnego psa i dlatego jest niedopuszczalne.
TUŁÓW:
Grzbiet: gładka linia ze stosunkowo długiej szyi do poziomu boków i lędźwi, kończąca się lekko ściętym zadem.
Plecy: potężne, średniej długości, niezbyt długie, dające razem z dobrze ukątowanym przodem i tylnymi nogami wrażenie wydłużenia.
Uda: silnie umięśnione.
Zad: szeroki i długi, lekko ścięty.
Klatka piersiowa: głęboka, dość obszerna, dosięgająca poziomu łokci; wąska pierś nie sięgająca łokcia jest bardzo niepożądana. Długo pociągnięty mostek, dobrze wysklepione żebra, ani spłaszczone ani beczkowata, tylne żebra widoczne.
Linia podbrzusza: nieznacznie wcięta.
OGON:
Osadzony raczej wysoko, dosięgający stawu skokowego. Górna połowa opuszczona, a dolna lekko zakrzywiona w górę. Z wyjątkiem nasady ogona, bogato pokryty frędzlami z obfitością zmniejszającą się do wierzchołka ogona. W czasie pracy noszony poziomo, nigdy powyżej linii grzbietu;
właściwością tej rasy jest to, iż w czasie pracy ogon porusza się po okręgu, szczególnie wtedy, gdy pies łapie odwiatr.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
Barki i ramiona: łopatka i ramię długie, kątowane tak dobrze jak pomiędzy ramieniem, dające prosty, gładki wygląd nóg.
Łokcie: blisko ciała, bez odchyleń do wewnątrz lub na zewnątrz tak, że nie przeszkadzają w poruszaniu się.
Przedramiona: proste i mocno umięśnione.
Staw skokowy: silny, o mocnym kośćcu.
Nadgarstki: niewychylające się do wewnątrz i na zewnątrz, nieznacznie pochyłe.
Przednie stopy: okrągłe lub owalne z napiętymi, łukowatymi, silnymi palcami i solidnymi opuszkami.
Kończyny tylne: dobrze rozwinięte, szerokie i dobrze umięśnione.
Uda i podudzia: biodra, uda i podudzia dobrze kątowane, ani zbyt wklęsłe, ani zbyt wygięte w bok, w postawie statycznej całkowicie pionowe.
Staw skokowy: dobrze opuszczony.
Śródstopia: krótkie, nie odwrócone ani do wewnątrz, ani do zewnątrz.
Tylne stopy: takie same jak w kończynach przednich.
CHODY:
Dobrze kryjący, zachowujący równowagę z dużym zasięgiem, ani wąski ani szeroki w kłusie, bez jakiegokolwiek falowania lub przechylania w bok, bez obracania się łokci i stawów skokowych; wraz ze wzrostem prędkości skłonny do kroczenia, wszystkie cztery kończyny skupiają się bardziej przy środkowej linii ciała (sznurowanie).
OKRYWA WŁOSOWA:
Włos: gęsty, dobrze pokrywający ciało, falujący, płaszcz niezbyt długi. Na szyi i górnej części klatki piersiowej, gdzie inne rasy psów mają kryzę, włos jest dłuższy, na uszach występuję długa, falująca sierść. Uszy, boki kończyn przednich i tylnych, tył ud i ogona są
ozdobione frędzlami. Stopy z gęstym włosem pomiędzy palcami.
Umaszczenie: białe z brązowymi lub pomarańczowymi łatami, możliwe podpalane znaczenia, cętkowane lub nie, mniej pożądane, lecz nadal dopuszczalne są płaszcze tych kolorów.
WZROST:
Wysokość w kłębie: 55 - 63 cm
Kilka centymetrów powyżej podanych są dopuszczalne, o ile właściwe proporcje są zachowane.
WADY:
Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być traktowane jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny.
UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.
źródło:zkwp.pl
DRENTSE PATRIJSHOND
(Drentse Patrijshond)
Kraj pochodzenia: Holandia
Data publikacji obowiązującego wzorca: 26.01.1995
Użytkowanie: jest idealnym psem dla holenderskiego myśliwego, który chce polować w zmiennym terenie bez pośpiechu i zbytniego wysiłku fizycznego. Pies ten pracuje w zasięgu broni i bez zbytniego oddalania się od myśliwego. W trakcie polowania wystawia zwierzynę w twardej stójce ze średniej odległości, wtedy czeka, aż myśliwy podejdzie blisko; jeśli trwa to zbyt długo, pies wraca do przewodnika. Opieka osoby polującej wydaje się być konieczną dla tego wyżła - posiada on duże zdolności adaptacyjne, które czynią go zdolnego do pracy wszelkiego rodzaju w polu i wodzie. Oprócz tego jest dobrym psem tropiącym i odnajdującym zwierzynę. Właściwości te są wrodzone, dlatego też
wymaga niewielkiego szkolenia. Z uwagi na jego łagodny charakter, należy unikać treningu przy pomocy siły.
Klasyfikacja FCI: Grupa 7 - Wyżły.
Sekcja 1 - Wyżły kontynentalne.
Typ „spaniel”.
Próby pracy wymagane.
RYS HISTORYCZNY:
W szesnastym wieku rasę zapoczątkowano przy pomocy Spionen (nazywanym także Spanjoelen), który przybył do Francji z Hiszpanii. W Holandii psy te były nazywane „psami na kuropatwy”. We wschodniej części kraju, szczególnie w prowincji Drenth, zachowano czystość krwi poprzez unikanie krzyżowania z innymi rasami, co miało miejsce w innych częściach kraju. 15 maja 1943 roku rasa została uznana przez
Raad van Beheer Związku Kynologicznego w Holandii. Była intensywnie promowana przez barona van Hardenbroek, pana Van Heek Jr. i pana Quartero. Rasa ta jest spokrewniona głównie z małym munsterlanderem i wyżłem francuskim. 5 czerwca 1948 roku założono klub rasy, Holenderski Verienging „Holenderski Wyżeł na Kuropatwy”.
WYGLĄD OGÓLNY:
Pies o dobrych proporcjach, ukazujących siłę i zdolność rozwinięcia prędkości koniecznej dla psa myśliwskiego. Jest cięższej budowy niż mały munsterlander, jego budowa jest inna niż u wyżła niemieckiego długowłosego, od którego różni go krótsza głowa. Kufa jest bardziej stępiona i lżejsza z powodu suchych, nieobwisłych fafli, co sprawia, że
głowa wydaje się być mniej ciężka niż u poprzednika. Jego tułów jest nieco dłuższy od wysokości w kłębie, zatem wydaje się być lekko wydłużony. Szata, choć niezbyt rozległa na ciele, wygląda na długą z powodu dobrze owłosionych uszu i ogona, nieco bogatsza szata u nasady szyi i na klatce piersiowej, frędzle na uszach, przednich i tylnych
nogach oraz na ogonie.
ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:
Posłuszny, lojalny i inteligentny; cechy te sprawiają, że jest wartościowym towarzyszem myśliwego oraz bardzo poszukiwanym zwierzęciem domowym.
GŁOWA:
Mózgoczaszka:
Czaszka: dość obszerna i nieznacznie zaokrąglona. Wzdłuż linii środkowej znajduje się ledwo dostrzegalna bruzda z płytkim stopem w połowie umiarkowanie rozwiniętej potylicy. Łuki brwiowe dobrze rozwinięte.
Przełom czołowo-nosowy (stop): widoczny z profilu i od przodu, czaszka pochylona stopniowo ku kufie.
Trzewioczaszka:
Nos: wierzchołek nosa dobrze rozwinięty i brązowy; nozdrza szeroko rozwarte.
Kufa: klinowatego kształtu, stępiona na końcu, bez jakichkolwiek oznaczeń przechodzi w jamę oczną. Górna linia nosa jest szeroka, nie powinna być łukowata (bardzo lekkie zakrzywienie w górnej części jest dozwolone, rzymski nos jest niewłaściwy).
Fafle: raczej cienkie i suche.
Uzębienie: silne i zdrowe, zgryz nożycowy.
Policzki: umiarkowanie rozwinięte, zwężające się stopniowo ku kufie.
Oczy: owalnego kształtu i średniej wielkości z dobrze przylegającymi powiekami; koloru bursztynowego, ani za ciemne, ani za jasne; szeroko rozstawione i osadzone tak, że są dobrze chronione.
Uszy: wysoko osadzone, szerokie u podstawy, bardziej spiczaste niż u wyżła niemieckiego długowłosego. Ich nasada przechodzi w głowę bez jakiegokolwiek zagięcia. Zaokrąglone końcówki pociągnięte do przodu powinny sięgać trzy palce poza wierzchołek nosa. Nie za ciężkie. Wierzch uszu pokryty obfitym, falistym włosem, lecz nie kręconym. Obramowanie wnętrza obficie owłosione.
SZYJA:
Potężna, średniej długości, raczej krótka niż długa, tworząca gładką linię pomiędzy głową a tułowiem. Szyja dłuższa niż pożądana nadaje psu bardziej elegancki wygląd, lecz pozbawia mocy i dlatego jest niewłaściwa.
Podgardle jest nietypowe dla wyglądu tego suchego, zgrabnego psa i dlatego jest niedopuszczalne.
TUŁÓW:
Grzbiet: gładka linia ze stosunkowo długiej szyi do poziomu boków i lędźwi, kończąca się lekko ściętym zadem.
Plecy: potężne, średniej długości, niezbyt długie, dające razem z dobrze ukątowanym przodem i tylnymi nogami wrażenie wydłużenia.
Uda: silnie umięśnione.
Zad: szeroki i długi, lekko ścięty.
Klatka piersiowa: głęboka, dość obszerna, dosięgająca poziomu łokci; wąska pierś nie sięgająca łokcia jest bardzo niepożądana. Długo pociągnięty mostek, dobrze wysklepione żebra, ani spłaszczone ani beczkowata, tylne żebra widoczne.
Linia podbrzusza: nieznacznie wcięta.
OGON:
Osadzony raczej wysoko, dosięgający stawu skokowego. Górna połowa opuszczona, a dolna lekko zakrzywiona w górę. Z wyjątkiem nasady ogona, bogato pokryty frędzlami z obfitością zmniejszającą się do wierzchołka ogona. W czasie pracy noszony poziomo, nigdy powyżej linii grzbietu;
właściwością tej rasy jest to, iż w czasie pracy ogon porusza się po okręgu, szczególnie wtedy, gdy pies łapie odwiatr.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
Barki i ramiona: łopatka i ramię długie, kątowane tak dobrze jak pomiędzy ramieniem, dające prosty, gładki wygląd nóg.
Łokcie: blisko ciała, bez odchyleń do wewnątrz lub na zewnątrz tak, że nie przeszkadzają w poruszaniu się.
Przedramiona: proste i mocno umięśnione.
Staw skokowy: silny, o mocnym kośćcu.
Nadgarstki: niewychylające się do wewnątrz i na zewnątrz, nieznacznie pochyłe.
Przednie stopy: okrągłe lub owalne z napiętymi, łukowatymi, silnymi palcami i solidnymi opuszkami.
Kończyny tylne: dobrze rozwinięte, szerokie i dobrze umięśnione.
Uda i podudzia: biodra, uda i podudzia dobrze kątowane, ani zbyt wklęsłe, ani zbyt wygięte w bok, w postawie statycznej całkowicie pionowe.
Staw skokowy: dobrze opuszczony.
Śródstopia: krótkie, nie odwrócone ani do wewnątrz, ani do zewnątrz.
Tylne stopy: takie same jak w kończynach przednich.
CHODY:
Dobrze kryjący, zachowujący równowagę z dużym zasięgiem, ani wąski ani szeroki w kłusie, bez jakiegokolwiek falowania lub przechylania w bok, bez obracania się łokci i stawów skokowych; wraz ze wzrostem prędkości skłonny do kroczenia, wszystkie cztery kończyny skupiają się bardziej przy środkowej linii ciała (sznurowanie).
OKRYWA WŁOSOWA:
Włos: gęsty, dobrze pokrywający ciało, falujący, płaszcz niezbyt długi. Na szyi i górnej części klatki piersiowej, gdzie inne rasy psów mają kryzę, włos jest dłuższy, na uszach występuję długa, falująca sierść. Uszy, boki kończyn przednich i tylnych, tył ud i ogona są
ozdobione frędzlami. Stopy z gęstym włosem pomiędzy palcami.
Umaszczenie: białe z brązowymi lub pomarańczowymi łatami, możliwe podpalane znaczenia, cętkowane lub nie, mniej pożądane, lecz nadal dopuszczalne są płaszcze tych kolorów.
WZROST:
Wysokość w kłębie: 55 - 63 cm
Kilka centymetrów powyżej podanych są dopuszczalne, o ile właściwe proporcje są zachowane.
WADY:
Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być traktowane jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny.
UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.
źródło:zkwp.pl
Inne rasy na literrę: D
- Dandie Dinmont Terrier (1207 odsłon)
- Duży Munsterlander (4979 odsłon)
- Dyży szwajcarski pies pasterski (1864 odsłon)