Terier czeski - opis rasy - Portal "Hodowle.info"

Wybierz literę a otrzymasz listę ras zaczynających się na daną literę.

A : B : C : D : E : F : G : H : I : J : K : L : M : N : O : P : Q : R : S : T : U : V : W : Y : Z

Terier czeski - opis rasy (1796 odsłon)

Wzorzec FCI nr 246

TERIER CZESKI
(Český Teriér)

Pochodzenie: Republika Czeska

Data publikacji obowiązującego wzorca: 11.03.1997

Użytkowanie: dawniej terier do polowania na lisy i borsuki, dzisiaj

trzyma się go raczej

jako psa do towarzystwa.

Klasyfikacja FCI: grupa 3 teriery

sekcja 2 teriery małe

Próby pracy nie są wymagane.

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:

Terier czeski powstał w wyniku planowego skrzyżowania psa sealyham teriera i suki teriera szkockiego. Zamierzano utworzyć lekkiego psa do polowania, o krótkich kończynach, dobrze pigmentowanego, pojętnego, o małych, opadających, praktycznych uszach i sierści łatwej do pielęgnacji. Twórcą rasy był Frantisek Horák z Klánowic k/Pragi, który zaczął ją hodować w roku 1949. W roku 1959 jego psy zostały po raz pierwszy pokazane na wystawie jako teriery czeskie. Uznanie rasy przez FCI nastąpiło w roku 1963.

WYGLĄD OGÓLNY:

Pies o krótkich kończynach, dobrze zbudowany i umięśniony, o długiej sierści, prostokątnej sylwetce i opadających, średniej wielkości uszach.

WAŻNE WYMIARY: psy suki

Idealna wysokość w kłębie 29 cm 27 cm

Długość głowy 21 cm 20 cm

Szerokość głowy 10 cm 9 cm

Obwód klatki piersiowej 45 cm 44 cm
(mierzony za łokciami)

Długość tułowia 43 cm 40 cm

ZACHOWANIE/CHARAKTER:

Spokojny, bez cech agresji, łatwy do prowadzenia, miły i wesoły pies do towarzystwa, z rezerwą wobec obcych. Psy tej rasy są wyjątkowo łagodne i zrównoważone.

GŁOWA:

W kształcie długiego, tępo zakończonego, ale nie szerokiego klina. Górna linia mózgoczaszki tworzy z górną linią kufy kąt ostry.

Mózgoczaszka między uszami niezbyt szeroka, zwęża się stopniowo w kierunku łuków nadoczodołowych. Kości policzkowe są średnio wystające. Guz potyliczny wyraźnie wyczuwalny. Bruzda czołowa mało zaznaczona.

Stop niewielki, ale widoczny.

Trzewioczaszka:

Trufla nosowa dobrze uformowana, barwy ciemnej. U psów szaroniebieskich jest czarna, u mleczno-kawowych wątrobiana.

Grzbiet nosa prosty.

Uzębienie: szczęka i żuchwa silne, zwarte w zgryzie nożycowym lub cęgowym.

Obustronny brak M-3 nie jest traktowany podczas oceny jako wada. Zęby są mocne, regularnie rozstawione, pionowo ustawione.

Wargi umiarkowanie mięsiste, dobrze przylegające.

Policzki niezbyt uwypuklone.

Oczy średniej wielkości, dość głęboko osadzone, o łagodnym wyrazie. Przykryte opadającą ku przodowi sierścią. U osobników szaroniebieskich oczy są brązowe do ciemnobrązowych, u mleczno-kawowych mają barwę jasnobrązową.

Uszy średniej wielkości, tak mocno załamane, że przykrywają całkowicie otwór uszny.

Ich osadzenie jest dość wysokie, przylegają jednak dobrze do policzków. Mają kształt trójkątny, z krótszym bokiem od strony załamania.

SZYJA:

Średnio długa i mocna. Od kłębu ma linię skośnie wznoszącą się. Skóra na szyi jest nieco luźna, jednak nie tworzy podgardla.

TUŁÓW:

Wydłużony.

Linia górna nie jest prosta, gdyż partia lędźwiowa i jej przejście w zad tworzą lekkie uwypuklenie.

Kłąb nie jest mocno zaznaczony, szyja dość wysoko osadzona.

Grzbiet silny o średniej długości.

Lędźwie stosunkowo długie, szerokie, umięśnione i lekko wypukłe.

Zad silnie rozwinięty, miednica miernie opadająca. Guzy biodrowe są często wyżej usytuowane od kłębu.

Klatka piersiowa raczej cylindryczna niż głęboka i płaska. Żebra wysklepione.

Brzuch pojemny, lekko podciągnięty, słabizny wypełnione.

OGON:

Za idealną długość uważa się 18-20 cm. Osadzony nisko, jest stosunkowo gruby. W spokoju opadający z lekkim zagięciem na koniuszku. Gdy pies jest pobudzony, nosi ogon poziomo lub wyżej, szablasto zagięty.

KOŃCZYNY:

Kończyny przednie proste, równolegle ustawione, o mocnej kości.

Łopatki muskularne.

Łokcie luźne, jednakże nie odstające na zewnątrz, ani wciśnięte do wewnątrz.

Łapy duże o wysklepionych palcach i mocnych pazurach. Opuszki silnie rozwinięte i pełne.

Kończyny tylne powinny być równoległe, silne, dobrze kątowane i mocno umięśnione.

Podudzia krótkie.

Stawy skokowe dość wysoko położone, silne.

Łapy mniejsze od przednich.

RUCH:

Swobodny, wydajny, żwawy i wytrwały. W galopie pies jest wolny, ale wytrzymały.

Przednie kończyny kierują się prosto do przodu.

SKÓRA:

Mocna, gruba, bez pofałdowań i podgardla, o odpowiedniej pigmentacji.

OKRYWA WŁOSOWA:

Włos długi, cienki, delikatny, ale mocny, lekko falisty, połyskliwy, nie za obfity. Teriery czeskie są strzyżone. Na przedniej części głowy nie skraca się włosa, ma on tworzyć brodę i wąsy. Pozostawia się także długi włos na kończynach, spodniej części klatki piersiowej i na brzuchu. W kondycji wystawowej sierść na górnej powierzchni szyi, łopatkach i grzbiecie nie powinna być dłuższa niż 1 do 1,5 cm. Nieco krótsza na bokach tułowia i ogonie. Bardzo krótki powinien być włos na uszach, policzkach, bokach szyi, łokciach, udach, podudziach i w okolicy odbytu. Przejścia między partiami strzyżonymi a sierścią naturalnej długości muszą być stopniowe i łagodne.

Umaszczenie:

Może być dwojakie:
- szaroniebieskie (szczenięta rodzą się czarne),
- mleczno-kawowo-brązowe (szczenięta rodzą się czekoladowo-brązowe).

U obu odmian dopuszcza się żółte, szare lub białe znaczenia. Występują one na głowie (broda, policzki), na szyi, piersi, brzuchu, kończynach i wokół odbytu. Bywa, że biały jest koniec ogona i kołnierz wokół szyi. Jednakże maść podstawowa musi zawsze przeważać.

WZROST I WAGA:

Wysokość w kłębie: wynosi 25 do 32 cm.

Idealny wzrost dla psa 29 cm.

Idealny wzrost dla suki 27 cm.

Waga nie powinna być niższa od 6 kg lub przekraczać 10 kg.

WADY:

Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady i oceniane w zależności od ich stopnia. Są nimi:

słaba kość,
niedopigmentowany nos (depigmentacja stała lub sezonowa),
krótka, słabo rozwinięta lub spiczasta kufa o słabym uzębieniu,
brak jednego siekacza,
zbyt duże, wyłupiaste oczy,
zbyt duże lub za małe uszy, noszone asymetrycznie, bądź innego kształtu niż przewiduje wzorzec,
grzbiet zbyt długi, za krótki lub miękki,
krzywe przednie kończyny, nieprawidłowa ich postawa,
zbyt delikatna lub za gruba sierść.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:

agresja lub nadmierna lękliwość,
brak więcej niż 4 zębów, brak 2 lub więcej siekaczy, kły wychylone ku przodowi.
przodozgryz lub tyłozgryz,
entropium bądź ektropium ,
obwód klatki piersiowej przekraczający 50 cm,
zakręcony lub nad grzbietem noszony ogon,
chody nieskoordynowane, podrygujące lub skurcze podczas ruchu „Scottie Cramp” – choroba znana u terierów szkockich,
sierść pręgowana po ukończeniu przez psa drugiego roku życia,
kręcony, gruby lub watowaty włos,
biel przekraczająca 20 % powierzchni ciała, biała łata na czole,
waga mniejsza niż 6 kg lub przekraczająca 10 kg,

Psy posiadające wyraźne wady fizyczne lub odchylenia psychiczne powinny być dyskwalifikowane.

UWAGA:

Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra umieszczone w worku mosznowym.

Inne rasy na literrę: T

Terier australijski (3185 odsłon)
Terier brazylijski (2429 odsłon)
Terier irlandzki (3624 odsłon)
Terier japoński (2716 odsłon)
Terier szkocki (1555 odsłon)
Terier tybetański (2899 odsłon)
Terier walijski (2724 odsłon)