- Ogólnopolska Akcja Sterylizacji - Marzec 2013
- Zapraszamy na seminarium obedience z Joanną Hewelt.
- Pierwsze oznaki choroby, jak to sprawdzić, kiedy reagować
- DOG PROJEKT - POLECA
- Who Is Who in the Dog World
- Pies Bohater poszukiwany
- Ponad tysiąc Labradorów znalazło się w centrum Warszawy!
- Parada Labradorów w Warszawie
Wzorzec FCI nr 344
AKITA AMERYKAŃSKA
TŁUMACZENIE: Olga Jakubiel.
POCHODZENIE: Japonia.
ROZWÓJ: USA.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 06.07.2005.
UŻYTKOWOŚĆ: Pies do towarzystwa.
KLASYFIKACJA F.C.I.: Grupa 5 Szpice i psy ras
pierwotnych.
Sekcja 5 Szpice azjatyckie i rasy pokrewne.
Bez prób pracy.
ZARYS HISTORII RASY: Początki historii amerykańskich akit
przypominają historię akit japońskich.
Od 1603 roku, w okolicy Akity, używano do walk psów akita matagi (były to średniej wielkości psy, polujące na niedźwiedzie). Od roku 1868 akita matagi krzyżowano z psami tosa i mastifami. W efekcie, gabaryty psów tej rasy zwiększyły się, lecz utracone zostały charakterystyczne cechy typu szpica.
W 1908 roku zakazano walk psów; niemniej jednak zachowano tę rasę i poprawiono jej typ, czyniąc ją [jedyną] dużą japońską rasą.
W efekcie, w roku 1931, dziewięciu największych i najwybitniejszych przedstawicieli rasy uznano za „pomniki przyrody”. Podczas drugiej wojny światowej (1939-1945) futer tych psów używano powszechnie do wyrobu mundurów wojskowych. Policja wydała rozkaz pojmania i konfiskaty wszystkich psów, z wyjątkiem owczarków niemieckich, do celów militarnych. Niektórzy miłośnicy rasy próbowali omijać rozkaz poprzez krzyżowanie akit z owczarkami niemieckimi. Po zakończeniu drugiej wojny światowej, drastycznie zmalała liczba akit; wśród ocalałych wyodrębniły się trzy niezależne
typy: 1) akity matagi, 2) walczące akity, 3) akity-owczarki. Sprawiło to, iż sytuacja rasy stała się niezwykle skomplikowana.
Po wojnie, podczas procesu przywracania czystości rasy,
krótkotrwałą, lecz ogromną popularność zdobył pies z linii Dewa –
Kongo-go. Wiele akit z linii Dewa, wykazujących cechy mastiffa i
owczarka niemieckiego, zostało przywiezionych do Stanów
Zjednoczonych przez członków Sił Zbrojnych.
Akity z linii Dewa, inteligentne i zdolne do przystosowywania się do różnego otoczenia, zafascynowały hodowców w Stanach
Zjednoczonych i [w ten sposób] linia rozwinęła się poprzez wzrost
liczby hodowców i wielki wzrost popularności [rasy].
Amerykański Klub Akity założono w roku 1956, natomiast
Amerykański Związek Kynologiczny (AKC) uznał rasę (rasa uzyskała wpis do księgi hodowlanej i oficjalny status wystawowy) w
październiku 1972 r. Jednakowoż, w tym czasie AKC i JKC (Japoński Związek Kynologiczny) nie uznawały wzajemnie swych rodowodów, dlatego też nie istniała możliwość wprowadzenia [do programu hodowlanego] nowych linii z Japonii. W związku z tym, akity w Stanach Zjednoczonych zaczęły wyraźnie różnić się od akit
[hodowanych] w Japonii, kraju pochodzenia rasy. W Stanach
Zjednoczonych ukształtował się wyjątkowy rodzaj [akity], o
niezmienionych od 1955 r. cechach charakterystycznych i typie.
Natomiast akity w Japonii krzyżowano z akitami matagi, w celu
przywrócenia pierwotnej czystości rasy.
WRAŻENIE OGÓLNE: Duży, mocny, harmonijny pies o dużej
masie i mocnym kośćcu. Szeroka głowa, tworząca tępo zakończony trójkąt, z głęboką kufą, stosunkowo małymi oczami i stojącymi uszami, pochylonymi do przodu niemal w jednej linii z tylną krawędzią szyi, jest charakterystyczną cechą rasy.
ISTOTNE PROPORCJE:
• Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosi
9:10 u psów i 9:11 u suk.
• Głębokość klatki piersiowej stanowi połowę wysokości w
kłębie.
• Stosunek odległości od czubka nosa do stopu do odległości od
stopu do potylicy wynosi 2:3.
USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT: Przyjacielski, czujny, czuły,
dostojny, pojętny i odważny.
GŁOWA: Masywna, ale harmonizująca z tułowiem, pozbawiona
zmarszczek, gdy pies jest rozluźniony. Głowa, widziana z góry,
tworzy tępo zakończony trójkąt.
OKOLICA MÓZGOCZASZKI:
Czaszka: Płaska i szeroka między uszami. Płytka bruzda rozciąga się na czole.
Stop: Wyraźnie zaznaczony, ale niezbyt stromy.
OKOLICA TWARZOCZASZKI:
Nos: Szeroki i czarny. Nieznaczny i rozproszony brak pigmentu
dopuszczalny wyłącznie u białych psów, ale zawsze preferowany
czarny [pigment].
Kufa: Szeroka, głęboka i pełna.
Wargi: Czarne; nie obwisłe. Różowy język.
Szczęka i żuchwa oraz uzębienie: Szczęka i żuchwa nie zaokrąglone, lecz tępego kształtu, mocne i silne. Mocne zęby w regularnym i pełnym uzębieniu. Preferowany zgryz nożycowy, ale dopuszczalny także cęgowy.
Oczy: Ciemnobrązowe, stosunkowo małe, nie wyłupiaste, niemal
trójkątnego kształtu. Obwódki oczu czarne i przylegające.
Uszy: Bardzo proste, małe w stosunku do reszty głowy. Jeśli zegnie się ucho do przodu, by zmierzyć jego długość, koniec dotknie górnej obwódki oka. Uszy trójkątne, nieco zaokrąglone na końcach, szerokie u nasady, nie osadzone zbyt nisko. Widziane z boku, uszy pochylone są nad oczami do przodu, stanowiąc przedłużenie linii szyi.
SZYJA: Gruba i umięśniona, z minimalnym łałokiem, dosyć krótka, rozszerzająca się stopniowo ku łopatkom. Wyraźnie łukowaty kark przechodzi harmonijnie w nasadę czaszki.
TUŁÓW: Dłuższy, niż wyższy. Skóra nie przesadnie cienka, ani zbyt napięta czy luźna.
Grzbiet: Poziomy.
Lędźwie: Mocno umięśnione.
Klatka piersiowa: Szeroka i głęboka. Żebra dobrze wysklepione;
dobrze rozwinięty mostek.
Dolna linia i brzuch: Umiarkowanie podciągnięte.
OGON: Gruby i dobrze owłosiony, wysoko osadzony, noszony nad
grzbietem lub na boku, zwinięty w ¾, w całości lub podwójnie,
zawsze opadający na grzbiet lub poniżej jego poziomu. Koniuszek ogona zwiniętego w ¾ opada zdecydowanie na bok. Nasada ogona gruba i mocna. Ostatni kręg ogona sięga stawu skokowego, gdy ogon jest opuszczony lub pociągnięty na dół. Włos gruby, prosty i gęsty, bez śladu pióra.
KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE: Przednie kończyny o mocnym kośćcu;
widziane z przodu – proste.
Łopatki: Mocne i silne, umiarkowanie kątowane.
Śródręcza: Nieco ukośne – tworzą kąt 15° z linią pionową.
KOŃCZYNY TYLNE: Mocno umięśnione, szerokie, o kośćcu
porównywalnym z kośćcem kończyn przednich. Zwykle usuwa się
palce szczątkowe na tylnych kończynach.
Udo: Mocne, dobrze rozwinięte; widziane z tyłu – równoległe.
Kolana: Umiarkowanie kątowane.
Stawy skokowe: Nisko ustawione; ani odstające, ani ustawione
podsiebnie.
ŁAPY: Proste, kocie łapy, zwartej budowy, z grubymi opuszkami.
CHÓD/RUCH: Mocny, okładający teren, z umiarkowanym
wykrokiem i akcją kończyn tylnych. Tylne kończyny podążają [w
jednej linii] za przednimi. Grzbiet pozostaje mocny, stabilny i
poziomy.
SZATA:
WŁOS: Podwójny włos. Podszycie grube, miękkie, gęste i krótsze, niż włos okrywowy. Włos okrywowy prosty, szorstki/sztywny i nieco
odstający od tułowia. Włos na głowie, dolnych partiach kończyn oraz uszach – krótki. Długość włosa na kłębie i zadzie wynosi ok. 5 cm, a więc nieco więcej, niż na reszcie tułowia, z wyjątkiem ogona, gdzie szata jest najdłuższa i najbardziej obfita.
MAŚĆ: Każda maść, np. ruda, płowa, biała, etc., lub nawet pinto
(łaciata) i pręgowana. Kolory są błyszczące i wyraźne, natomiast
znaczenia równomierne, z maską lub strzałką, bądź bez. Białe psy (jednolitej maści) nie mają maski. Pinto (łaciate) na białym tle mają duże, równomiernie rozmieszczone łaty na głowie i więcej, niż 1/3 tułowia. Kolor podszycia może różnić się od koloru włosa okrywowego.
WIELKOŚĆ:
Wysokość w kłębie: Psy: 66-71 cm (26-28 cali).
Suki: 61-66 cm (24-26 cali).
WADY: Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy
uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu.
• Sucze psy / samcze suki.
• Wąska lub spiczasta głowa.
• Brakujący ząb (z wyjątkiem 2 P1 i/lub M3).
• Niebieskie lub czarne plamy na języku.
• Jasne oczy.
• Krótki ogon.
• Odstające lub ustawione podsiebnie łokcie.
• Jakikolwiek ślad kryzy lub pióra.
• Bojaźliwość lub złośliwość.
POWAŻNE WADY:
• Lekka masa.
• Lekki kościec.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
• Agresja lub nadmierna bojaźliwość.
• Całkowity brak pigmentacji nosa. Nos z niepigmentowanymi
obszarami (nos motyli).
• Opuszczone, wiszące lub załamane uszy.
• Przodozgryz lub tyłozgryz.
• Sierpowaty lub nie zwinięty ogon.
• Psy poniżej 63,5 cm (25 cali); suki poniżej 58,5 cm (23 cali).
Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany.
Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra,
całkowicie opuszczone do moszny.
- Airedale Terrier (1670 odsłon)
- Akita (1741 odsłon)
- Alaskan Malamute (1626 odsłon)
- American Staffordshire Terrier (1634 odsłon)
- Ariégeois (2132 odsłon)
- Australian Silky Terrier (1456 odsłon)