TŁUMACZENIE: Olga Jakubiel.
POCHODZENIE: Finlandia.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 12.03.1999.
UŻYTKOWOŚĆ: Pies przeznaczony głównie do polowania na łosie i
niedźwiedzie; osacza zwierzynę.
Zapalony łowca; bardzo niezależny, choć skory do współpracy podczas polowania; wskazuje zwierzynę oszczekiwaniem.
Wyostrzone zmysły, szczególnie powonienia, czynią rasę odpowiednią do polowania na dużą zwierzynę. Bardzo dobra orientacja przestrzenna.
KLASYFIKACJA F.C.I. : Grupa 5 Szpice i psy ras pierwotnych.
Sekcja 2 Nordyckie psy myśliwskie.
Podlegają próbom pracy wyłącznie w krajach nordyckich (Szwecja, Norwegia, Finlandia)
ZARYS HISTORII RASY: Za przodka rasy uważany jest pies komi, nazywany także psem Zyrian.
Jednakże psami-założycielami były psy pochodzące z Ładogi, Ołońca oraz rosyjskiej części Karelii, gdzie używano ich do różnego rodzaju polowań na zwierzynę.
Hodowlę psów tej rasy zaczęto w 1936 roku, celem stworzenia mocnego psa, oszczekującego grubą zwierzynę. Pierwszy wzorzec rasy powstał w
roku 1945. Pierwsze psy zarejestrowano oficjalnie w 1946.
Dziś rasa rozpowszechniła się w Finlandii.
WRAŻENIE OGÓLNE: Średniej wielkości, krzepkiej budowy, silny, długości nieznacznie przekraczającej wysokość w kłębie, o gęstej szacie i stojących uszach.
ISTOTNE PROPORCJE: Długość tułowia nieznacznie przekracza wysokość w kłębie. Głębokość tułowia stanowi ok. połowę wysokości w kłębie.
Stosunek kufy do czaszki wynosi ok. 2:3. Długość czaszki jest mniej więcej równa jej szerokości i głębokości.
USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT: Zrównoważony, nieco powściągliwy, odważny i wytrwały. Bardzo pewny siebie; może być agresywny w stosunku do innych psów, ale nigdy w stosunku do ludzi. Silnie rozwinięty duch walki.
GŁOWA: Widziana z przodu – trójkątnego kształtu.
OKOLICA MÓZGOCZASZKI:
Czaszka: Szeroka; widziana z przodu i boku – nieco wypukła.
Najszersza między uszami. Ledwie zauważalna bruzda czołowa. Łuki brwiowe nieznacznie rozwinięte.
Stop: Niezbyt zaznaczony; nieco rozciągnięty; biegnie łukiem ku czaszce.
OKOLICA TWARZOCZASZKI:
Nos: Duży, czarnego koloru.
Kufa: Głęboka, zwężająca się nieznacznie ku nosowi. Grzbiet nosa prosty.
Wargi: Dosyć cienkie i napięte.
Szczęka i żuchwa oraz uzębienie: Szczęka i żuchwa bardzo mocne.
Zęby dobrze rozwinięte i symetryczne; prawidłowe uzębienie.
Ciasny zgryz nożycowy.
Policzki: Mocne łuki jarzmowe.
Oczy: Dosyć małe, nieco owalne. W różnych odcieniach brązu; nigdy
żółte. Czujny i płomienny wyraz.
Uszy: Stojące, osadzone dosyć wysoko, średniej wielkości, nieco
zaokrąglone koniuszki.
SZYJA: Umięśniona, średniej długości, łukowata, okryta gęstym włosem. Bez łałoku.
TUŁÓW:
Kłąb: Wyraźnie zaznaczony, zwłaszcza u samców; u suk – słabiej zaznaczony.
Grzbiet: Prosty i umięśniony.
Lędźwie: Krótkie i umięśnione.
Zad: Szeroki, mocny, nieco opadający.
Klatka piersiowa: Pojemna, niezbyt szeroka, dosyć długa, sięgająca
mniej więcej do łokci. Żebra nieco wysklepione; przedpiersie wyraźne, choć niezbyt szerokie.
Dolna linia: Nieco podciągnięta.
OGON: Wysoko osadzony, średniej długości, wywinięty nad grzbietem; koniec ogona dotyka boków lub grzbietu. Naturalnie krótki ogon jest dopuszczalny.
KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE:
Wrażenie ogólne: Mocne, o mocnym kośćcu. Widziane z przodu –
proste i równoległe. Ramię i łopatka są tej samej długości; przedramię
– nieco dłuższe.
Łopatki: Dosyć ukośne, umięśnione.
Ramię: Nieco ukośne, mocne.
Łokcie: Ustawione prosto do tyłu, osadzone w pionowej linii, biegnącej od szczytu łopatki.
Przedramię: Proste i pionowe.
Śródręcze: Średniej długości, nieco ukośne.
Przednie łapy: Zwarte, dobrze wysklepione, okrągławe, ustawione do
przodu. Sprężyste opuszki; boki okryte gęstym włosem.
KOŃCZYNY TYLNE:
Wrażenie ogólne: Mocne i umięśnione. Widziane z tyłu – proste i
równoległe.
Przednia linia tylnych kończyn jest równomiernie wyoblona.
Udo: Szerokie i długie, o mocnych mięśniach.
Kolano: Ustawione do przodu; umiarkowanie kątowane.
Podudzie: Długie, umięśnione.
Staw skokowy: Nisko nad podłożem, o wyraźnym kątowaniu.
Śródstopie: Krótkie, mocne i pionowe.
Tylne łapy: Zwarte; nieco dłuższe i mniej wysklepione, niż przednie.
Sprężyste opuszki; boki okryte gęstym włosem.
CHÓD/RUCH: Lekki, dobrze okładający teren i nie wymagający wysiłku.
Z łatwością przechodzi od kłusa do galopu, będącego najbardziej naturalną formą ruchu. Kończyny poruszają się równolegle.
SKÓRA: Równomiernie napięta, bez zmarszczek.
SZATA:
WŁOS: Włos okrywowy twardy i prosty. Na szyi, grzbiecie oraz z tyłu ud – dłuższy, niż gdziekolwiek indziej. Podszycie miękkie i gęste.
MAŚĆ: Czarna; może być matowa lub z odcieniem brązowym.
Większość przedstawicieli rasy ma wyraźne białe znaczenia na głowie, szyi, klatce piersiowej, brzuchu oraz kończynach.
WIELKOŚĆ I CIĘŻAR CIAŁA:
Wysokość w kłębie:
Idealna wysokość
psy: 57 cm,
suki: 52 cm.
Z tolerancją 3 cm (powyżej i poniżej).
Waga:
Psy: 25-28 kg.
Suki: 17-20 kg.
WADY: Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu.
- Lekki kościec.
- Wąska czaszka.
- Mocno wysklepione czoło.
- Spiczasta kufa.
- Żółte oczy.
- Miękkie uszy lub uszy nietoperza (stojące, bardzo szerokie u nasady, o bardzo szerokich koniuszkach i frontalnie otwartej małżowinie).
- Łałok.
- Zbyt głęboka lub beczkowata klatka piersiowa.
- Prosty lub niewystarczająco zagięty ogon.
- Strome łopatki.
- Strome stawy skokowe i płaskie łapy.
- Palce szczątkowe na tylnych kończynach.
- Falista sierść.
- Przewaga bieli z czarnymi znaczeniami lub ślady tzw wilczastej sierści.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Agresja, skierowana ku ludziom.
- Przodozgryz lub tyłozgryz.
- Zez.
- Wiszące uszy lub uszy z obwisłymi koniuszkami.
- Kolory inne, niż dopuszczone przez wzorzec.
Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości,
powinien zostać zdyskwalifikowany.
Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra,
całkowicie opuszczone do moszny.