.
Standard FCI Nr 218
KRAJ POCHODZENIA : Meksyk.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA:
24.03.2004.
UŻYTKOWANIE: Pies do towarzystwa.
KLASYFIKACJA FCI: Grupa 9 Psy ozdobne i do towarzystwa
Sekcja 6 Chihuahueño.
Bez prób pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: Chihuahua jest uznawany za
najmniejszą rasę świata a nosi nazwę największego stanu Republiki Meksyku (Chihuahua). Przypuszcza się, że psy te żyły w stanie dzikim i w okresie cywilizacji Tolteków zostały schwytane i oswojone przez tubylców. Podobizny ozdobnego psa zwanego « Techichi, który żył w mieście Tula były używane jako ozdoby obiektów architektonicznych w mieście. Posągi te przedstawiają psy bardzo podobne do współczesnego Chihuahua.
WRAŻENIE OGÓLNE: Pies tej rasy ma zwarty korpus. Niezwykle
ważny jest fakt, że jego czaszka jest wysklepiona w kształcie jabłka i że nosi on swój umiarkowanie długi ogon bardzo wysoko, bądź to zagięty, bądź też w kształcie półkola z końcową częścią ogona skierowaną w stronę lędźwi.
ISTOTNE PROPORCJE: długość ciała nieznacznie większa niż
wysokość w kłębie. Pożądany jest jednak prawie kwadratowy tułów, szczególnie u samców. U suk, ze względu na funkcje rozrodcze, dopuszczalny jest nieco dłuższy tułów.
ZACHOWANIE / TEMPERAMENT: żywy, czujny, ruchliwy i
bardzo odważny.
GŁOWA
OKOLICA MÓZGOCZASZKI:
Czaszka: wyraźnie zaokrąglona głowa w kształcie jabłka (cecha
charakterystyczna rasy) raczej bez ciemiączka, choć małe ciemiączko jest dozwolone.
Stop: wyraźnie zaznaczony, głęboki i szeroki, z wypukłym czołem
ponad nasadą kufy.
OKOLICA TWARZOCZASZKI:
Nos: dopuszczalny każdy kolor. Umiarkowanie krótki, zadarty
nieznacznie do góry.
Kufa: krótka, z profilu prosta, szeroka u nasady, zwężająca się w
kierunku koniuszka.
Wargi: suche, ściśle przylegające.
Policzki: nieznacznie rozwinięte, bardzo suche.
Zgryz/Uzębienie: zgryz nożycowy lub cęgowy. Tylozgryz,
przodozgryz, jak również wszystkie inne wadliwe typy zgryzu muszą być surowo oceniane.
Oczy: duże, okrągławe w kształcie, bardzo wyraziste, nie wyłupiaste, bardzo ciemne. Oczy jaśniejsze są dopuszczalne, ale niepożądane.
Uszy: duże, stojące, rozwarte, szerokie u nasady, zwężają się
stopniowo ku zaokrąglonym nieco końcom. W spoczynku nachylone na bok pod kątem 45°.
SZYJA: górna linia nieco łukowata.
Długość: średniej długości.
Kształt: grubsza u psów niż u suk.
Skóra: bez łałoku. U odmiany długowłosej obecność dłuższego
włosa tworzącego kryzę jest nadzwyczaj pożądana.
TUŁÓW: zwarty i mocnej budowy.
Linia grzbietu: prosta.
Kłąb: tylko lekko zaznaczony.
Grzbiet: krótki i mocny.
Lędźwie: mocno umięśnione.
Zad: szeroki i mocny; prawie płaski lub nieznacznie opadający.
Klatka piersiowa: szeroka i głęboka, żebra mocno wysklepione.
Widziana z przodu pojemna lecz nieprzesadnie. Widziana z boku
sięga do łokci. Nie beczkowata.
Linia dolna: utworzona przez wyraźnie podciągnięty brzuch. Brzuch
bez talii dopuszczalny, lecz niepożądany.
OGON: osadzony wysoko, płaski w wyglądzie, umiarkowanej
długości; szeroki u nasady, zwężający się stopniowo w kierunku
koniuszka. Sposób noszenia ogona jest ważną cechą
charakterystyczną rasy: w ruchu jest noszony wysoko, nieco zagięty, bądź w postaci półkola, z końcówką skierowaną ku lędźwiom, co przydaje tułowiowi równowagę. Nigdy nie powinien być noszony między tylnymi nogami, ani zakręcony poniżej linii grzbietu. Szata na ogonie zależy od odmiany i powinna być sharmonizowana z szatą na tułowiu. U odmiany długowłosej szata na ogonie tworzy pióro. W spoczynku ogon jest opuszczony i tworzy niewielkie, haczykowate zagięcie.
KOŃCZYNY
KOŃCZYNY PRZEDNIE: proste i dobrej długości; widziane z
przodu tworzą linię prostą z łokciami. Widziane z boku są prostopadłe do podłoża.
Barki: smukłe i umiarkowanie umięśnione. Dobre kątowanie między łopatką, a kością ramienną.
Łokcie: mocne i przylegające ściśle do tułowia, co zapewnia
swobodny ruch.
Nadgarstki: nieznacznie ugięte, mocne i giętkie.
KOŃCZYNY TYLNE: dobrze umięśnione z długimi kośćmi,
prostopadłe do podłoża i równoległe w stosunku do siebie, z dobrym kątowaniem w stawach biodrowych, kolanowych i skokowych, w harmonii z kątowaniem kończyn przednich.
Stawy skokowe: ścięgna Achillesa krótkie i dobrze wykształcone;
widziane z tyłu są dość szeroko rozstawione i prostopadłe do podłoża.
ŁAPY: bardzo małe i owalne, z palcami rozstawionymi lecz nie
płaskimi ( ani zajęcza, ani kocia łapa) . Pazury szczególnie mocno łukowate i umiarkowanie długie. Opuszki dobrze wykształcone i bardzo elastyczne. Palce dodatkowe muszą być usunięte, z wyjątkiem krajów, gdzie taki zabieg jest zabroniony prawem.
RUCH / CHODY: kroki są długie, sprężyste, energiczne i żwawe z
długim wykrokiem i mocną akcją tyłu. Oglądane z tyłu, kończyny
tylne powinny być prowadzone prawie równolegle w stosunku do
siebie, tak, żeby ślady stóp pokrywały się ściśle ze śladami łap
przednich. Wraz z przyśpieszonym tempem ruchu kończyny wykazują tendencję do zbieżności w kierunku środka ciężkości (ruch jednośladowy). Ruch pozostaje swobodny i sprężysty bez widocznego wysiłku, z głową uniesioną do góry i prostym grzbietem.
SKÓRA: gładka i elastyczna na całym ciele.
SZATA
OWŁOSIENIE: w rasie tej są dwie odmiany szaty.
• krótkowłosa : szata jest krótka, przyległa na całym ciele. Jeśli jest podszycie, włos jest nieco dłuższy; rzadsza szata w okolicy gardła i podbrzusza jest dopuszczalna; nieco dłuższy włos na szyi i ogonie, krótki na pysku i uszach. Szata jest błyszcząca, a jej struktura miękka. Psy bezwłose nie są tolerowane.
• długowłosa : szata powinna być delikatna i jedwabista, prosta lub lekko falista. Podszycie pożądane niezbyt gęste. Szata jest dłuższa, tworzy pióra na uszach, szyi, tylnych partiach kończyn przednich i tylnych, na łapach i ogonie. Psy z przesadnie długą i przesadnie obfitą szatą nie są akceptowane.
KOLOR: wszystkie kolory, we wszystkich możliwych odcieniach i
kombinacjach są dopuszczalne.
WAGA: w tej rasie brana jest pod uwagę tylko waga, nie wzrost.
Idealna waga : między 1.5 a 3 kg.
Jednak psy między 500 gr a 1,5 kg są akceptowane. Okazy ważące ponad 3 kg powinny być dyskwalifikowane.
WADY: wszelkie odstępstwa od powyższych cech powinny być
uznane za wady, których ocena powinna pozostawać w ścisłej
proporcji do ich stopnia.
• Brakujące zęby
• Podwójne zęby (przetrwałe zęby mleczne)
• Deformacje żuchwy lub szczęki
• Wąskie, spiczaste uszy
• Krótka szyja
• Długi tułów
• Karpiowaty lub łękowaty grzbiet (lordoza lub kifoza)
• Stromy zad
• Wąska klatka piersiowa, płaskie, słabo wysklepione żebra
• Ogon: nieprawidłowo osadzony, krótki lub zakręcony
• Krótkie kończyny
• Odstające łokcie
• Zbyt wąskie ustawienie kończyn tylnych
POWAŻNE WADY:
• Wąska czaszka
• Małe oczy, oczy głęboko osadzone lub wyłupiaste
• Długa kufa
• Tyłozgryz lub przodozgryz
• Zwichnięcie rzepki
WADY ELIMINUJĄCE:
• Psy agresywne lub przesadnie lękliwe
• Psy w typie lekkim (typ „jelenia”, o nietypowej i krańcowo
wysublimowanej budowie: delikatna głowa, długa szyja, wysmukłe
ciało, długie kończyny)
• Psy z dużym ciemiączkiem
• Uszy wiszące, małe
• Ekstremalnie wydłużone ciało
• Brak ogona.
• U odmiany długowłosej: psy z przesadnie długą i przesadnie obfitą szatą
• U odmiany krótkowłosej: miejsca bez sierści (łysiny)
• Waga ponad 3 kg
Każdy pies wykazujący oczywiste wady fizyczne lub zaburzenia
zachowania powinien być zdyskwalifikowany.
UWAGA: samce powinny mieć dwa normalnie wyglądające jądra,
całkowicie opuszczone do worka mosznowego
Powyższa poprawiona wersja wzorca obowiązuje od września 2004
roku.