Wyżeł fryzyjski - opis rasy
Nowości
- Ogólnopolska Akcja Sterylizacji - Marzec 2013
- Zapraszamy na seminarium obedience z Joanną Hewelt.
- Pierwsze oznaki choroby, jak to sprawdzić, kiedy reagować
- DOG PROJEKT - POLECA
- Who Is Who in the Dog World
- Pies Bohater poszukiwany
- Ponad tysiąc Labradorów znalazło się w centrum Warszawy!
- Parada Labradorów w Warszawie
Wystawy psów
Imiennik
Opisy ras psów
Informacje ogólne
Weterynaria przepisy
Regulaminy
Słownik pojęć
Felietony
Banery do pobrania
Statystyki
Liczba ogłoszeń: 3149
Oczekujące: 19
Zarejestrowani użytkownicy
Dziś: 0
Ogółem: 3238
Ilość wizyt: 5 628 244
Ilość odsłon: 74 598 052
Użytkowników online: 7
Wybierz literę a otrzymasz listę ras zaczynających się na daną literę.
Wyżeł fryzyjski - opis rasy (4128 odsłon)
Wzorzec FCI nr 222
WYŻEŁ FRYZYJSKI
(Stabyhoun)
Kraj pochodzenia: Holandia
Data publikacji obowiązującego wzorca: 30.05.1989
Użytkowanie: wyżeł.
Klasyfikacja FCI: Grupa 7 - Wyżły.
Sekcja 1 - Wyżły kontynentalne.
Typ „spaniel”.
Próby pracy wymagane.
RYS HISTORYCZNY:
Rasa pochodzi ze wschodniej i południowo-wschodniej Fryzji - prowincji w północnej Holandii. Prawdopodobnie wywodzi się od spanielopodobnych psów gończych, przywiezionych tu przez Hiszpanów. Psy zwane stabyhounami były znane na tych terenach od wieków. Używano je podczas pieszych polowań na drobną zwierzynę, głównie ptactwo. Były skutecznymi pomocnikami myśliwych, ponieważ doskonale aportowały.
Znane są zwłaszcza ze swojego „miękkiego pyska” (postrzeloną
zwierzynę chwytają delikatnie).
WYGLĄD OGÓLNY:
Mocno zbudowany długowłosy wyżeł, o długości ciała przewyższającej wysokość w kłębie, budowy ani zbyt topornej, ani przesadnie eleganckiej. Skóra ściśle przylegająca do ciała, brak podgardla, fafle niezbyt obfite.
ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:
Oddany i łagodny jako pies rodzinny, inteligentny, posłuszny, łatwy w szkoleniu, swobodny. Dobry pies stróżujący, nie agresywny ani złośliwy.
Jako pies myśliwski nie tylko doskonały w wystawianiu zwierzyny, również świetnie pływa i chętnie aportuje z wody.
GŁOWA:
Sucha, proporcjonalna do wielkości ciała, o długości przewyższającej szerokość.
Czaszka i kufa: jednakowej długości. Czaszka powinna być lekko wysklepiona, niezbyt wąska, ale nie może też sprawiać wrażenia szerokiej. Delikatnym łukiem przechodzi w mało wydatne policzki.
Stop: słabo zaznaczony.
Kufa: mocna, zwężająca się w kierunku nosa, ale nigdy ostro zakończona. Grzbiet nosa prosty, oglądany z boku nie może być wklęsły, ani wypukły.
Trufla nosowa: szeroka, nozdrza szeroko otwarte.
Fafle: przylegające, nieobwisłe.
Uzębienie: zęby mocne, zgryz nożycowy.
Uszy: osadzone dość nisko, niebyt duże, płasko przylegające do głowy. Uszy zbyt duże, załamane nie u samej nasady, ale powyżej, i w efekcie odstające od głowy, nie spełniają wymagań wzorca. Uszy powinny mieć umiarkowaną długość i kształt trójkąta. Włos na uszach jest charakterystyczną cechą rasy: powinien być raczej długi u nasady i stopniowo skracać się ku czubkowi ucha, tak aby
jego ostatnia trzecia część była pokryta włosem zupełnie krótkim. Długi włos powinien być prosty; dopuszcza się lekko falisty, ale kędzierzawy jest nie do przyjęcia.
Oczy: osadzone na tej samej wysokości, średniego rozmiaru, okrągłe, ze ściśle przylegającymi powiekami, zasłaniającymi spojówki. Nie nazbyt wypukłe, ani za głęboko osadzone. U psów o umaszczeniu czarno-białym powinny być ciemnobrązowe, a u brązowo- i pomarańczowo- białych brązowe. Nie do przyjęcia są oczy jastrzębie (t.j. bardzo jasne, o przenikliwym wyrazie).
Nos: czarny u psów czarno-białych, brązowy u pomarańczowo i brązowo-białych. Nierozszczepiony, trufla nosowa dobrze rozwinięta, nozdrza szeroko otwarte.
SZYJA:
Krótka, okrągła w przekroju, wygięta w lekki łuk, bez luźnego podgardla. Z linią grzbietu tworzy kąt rozwarty, tak, że głowa jest noszona zwykle dość nisko.
TUŁÓW:
Mocny, o dobrze wysklepionych żebrach. Ostatnie żebra dobrze rozwinięte, sięgające daleko do tyłu.
Klatka piersiowa: oglądana z przodu szeroka. Jej szerokość jest większa niż głębokość, skutkiem czego kończyny przednie są również dość szeroko rozstawione. Od spodu zaokrąglona, ale nie w kształcie kadłuba łodzi. Nie powinna sięgać niżej niż do łokcia.
Grzbiet: prosty, raczej długi, zad lekko spadzisty. Lędźwie mocne, brzuch tylko nieznacznie podkasany.
OGON:
Długi, sięgający do stawu skokowego. Nie powinien być wysoko osadzony. Noszony nisko, w swojej ostatniej trzeciej części delikatnie wygięty ku górze. W akcji podniesiony, ale nigdy zawinięty. Pokryty równomiernie dłuższym włosem, nie tworzącym pióra, nie falistym ani kędzierzawym, ale obfitym i gęstym.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie: mocno osadzone pod tułowiem, łopatka sięgająca daleko ku tyłowi, dobrze ukątowana względem ramienia. Kończyny przednie proste, bez miękkich nadgarstków
Przedramię: mocne i proste.
Palce: dobrze rozwinięte i wysklepione, stopa nie powinna być zajęcza, ani kocia. Opuszki palców grube.
Kończyny tylne: silne, dobrze kątowane.
Stawy skokowe: ustawione nisko, odcinek od stawu skokowego do łapy krótki.
Łapy: okrągłe, z dobrze rozwiniętymi opuszkami.
OKRYWA WŁOSOWA:
Sierść: długa i gładka na całym ciele. Jedynie na zadzie może być nieznacznie falista. Na głowie włos krótki. Z tyłu kończyn gęsty i bujny, raczej nie tworzący pióra. Włos kędzierzawy wskazuje na krzyżowanie z inną rasą i psy o tego typu szacie nie mogą być określane jako stabyhoun.
Umaszczenie: czarne, brązowe lub pomarańczowe z białymi znaczeniami. Cętki i/lub dereszowatość na białym tle są dopuszczalne.
WZROST:
Idealny wzrost dla psów wynosi 53 cm, dla suk 50 cm.
UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.
zkwp.pl
WYŻEŁ FRYZYJSKI
(Stabyhoun)
Kraj pochodzenia: Holandia
Data publikacji obowiązującego wzorca: 30.05.1989
Użytkowanie: wyżeł.
Klasyfikacja FCI: Grupa 7 - Wyżły.
Sekcja 1 - Wyżły kontynentalne.
Typ „spaniel”.
Próby pracy wymagane.
RYS HISTORYCZNY:
Rasa pochodzi ze wschodniej i południowo-wschodniej Fryzji - prowincji w północnej Holandii. Prawdopodobnie wywodzi się od spanielopodobnych psów gończych, przywiezionych tu przez Hiszpanów. Psy zwane stabyhounami były znane na tych terenach od wieków. Używano je podczas pieszych polowań na drobną zwierzynę, głównie ptactwo. Były skutecznymi pomocnikami myśliwych, ponieważ doskonale aportowały.
Znane są zwłaszcza ze swojego „miękkiego pyska” (postrzeloną
zwierzynę chwytają delikatnie).
WYGLĄD OGÓLNY:
Mocno zbudowany długowłosy wyżeł, o długości ciała przewyższającej wysokość w kłębie, budowy ani zbyt topornej, ani przesadnie eleganckiej. Skóra ściśle przylegająca do ciała, brak podgardla, fafle niezbyt obfite.
ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:
Oddany i łagodny jako pies rodzinny, inteligentny, posłuszny, łatwy w szkoleniu, swobodny. Dobry pies stróżujący, nie agresywny ani złośliwy.
Jako pies myśliwski nie tylko doskonały w wystawianiu zwierzyny, również świetnie pływa i chętnie aportuje z wody.
GŁOWA:
Sucha, proporcjonalna do wielkości ciała, o długości przewyższającej szerokość.
Czaszka i kufa: jednakowej długości. Czaszka powinna być lekko wysklepiona, niezbyt wąska, ale nie może też sprawiać wrażenia szerokiej. Delikatnym łukiem przechodzi w mało wydatne policzki.
Stop: słabo zaznaczony.
Kufa: mocna, zwężająca się w kierunku nosa, ale nigdy ostro zakończona. Grzbiet nosa prosty, oglądany z boku nie może być wklęsły, ani wypukły.
Trufla nosowa: szeroka, nozdrza szeroko otwarte.
Fafle: przylegające, nieobwisłe.
Uzębienie: zęby mocne, zgryz nożycowy.
Uszy: osadzone dość nisko, niebyt duże, płasko przylegające do głowy. Uszy zbyt duże, załamane nie u samej nasady, ale powyżej, i w efekcie odstające od głowy, nie spełniają wymagań wzorca. Uszy powinny mieć umiarkowaną długość i kształt trójkąta. Włos na uszach jest charakterystyczną cechą rasy: powinien być raczej długi u nasady i stopniowo skracać się ku czubkowi ucha, tak aby
jego ostatnia trzecia część była pokryta włosem zupełnie krótkim. Długi włos powinien być prosty; dopuszcza się lekko falisty, ale kędzierzawy jest nie do przyjęcia.
Oczy: osadzone na tej samej wysokości, średniego rozmiaru, okrągłe, ze ściśle przylegającymi powiekami, zasłaniającymi spojówki. Nie nazbyt wypukłe, ani za głęboko osadzone. U psów o umaszczeniu czarno-białym powinny być ciemnobrązowe, a u brązowo- i pomarańczowo- białych brązowe. Nie do przyjęcia są oczy jastrzębie (t.j. bardzo jasne, o przenikliwym wyrazie).
Nos: czarny u psów czarno-białych, brązowy u pomarańczowo i brązowo-białych. Nierozszczepiony, trufla nosowa dobrze rozwinięta, nozdrza szeroko otwarte.
SZYJA:
Krótka, okrągła w przekroju, wygięta w lekki łuk, bez luźnego podgardla. Z linią grzbietu tworzy kąt rozwarty, tak, że głowa jest noszona zwykle dość nisko.
TUŁÓW:
Mocny, o dobrze wysklepionych żebrach. Ostatnie żebra dobrze rozwinięte, sięgające daleko do tyłu.
Klatka piersiowa: oglądana z przodu szeroka. Jej szerokość jest większa niż głębokość, skutkiem czego kończyny przednie są również dość szeroko rozstawione. Od spodu zaokrąglona, ale nie w kształcie kadłuba łodzi. Nie powinna sięgać niżej niż do łokcia.
Grzbiet: prosty, raczej długi, zad lekko spadzisty. Lędźwie mocne, brzuch tylko nieznacznie podkasany.
OGON:
Długi, sięgający do stawu skokowego. Nie powinien być wysoko osadzony. Noszony nisko, w swojej ostatniej trzeciej części delikatnie wygięty ku górze. W akcji podniesiony, ale nigdy zawinięty. Pokryty równomiernie dłuższym włosem, nie tworzącym pióra, nie falistym ani kędzierzawym, ale obfitym i gęstym.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie: mocno osadzone pod tułowiem, łopatka sięgająca daleko ku tyłowi, dobrze ukątowana względem ramienia. Kończyny przednie proste, bez miękkich nadgarstków
Przedramię: mocne i proste.
Palce: dobrze rozwinięte i wysklepione, stopa nie powinna być zajęcza, ani kocia. Opuszki palców grube.
Kończyny tylne: silne, dobrze kątowane.
Stawy skokowe: ustawione nisko, odcinek od stawu skokowego do łapy krótki.
Łapy: okrągłe, z dobrze rozwiniętymi opuszkami.
OKRYWA WŁOSOWA:
Sierść: długa i gładka na całym ciele. Jedynie na zadzie może być nieznacznie falista. Na głowie włos krótki. Z tyłu kończyn gęsty i bujny, raczej nie tworzący pióra. Włos kędzierzawy wskazuje na krzyżowanie z inną rasą i psy o tego typu szacie nie mogą być określane jako stabyhoun.
Umaszczenie: czarne, brązowe lub pomarańczowe z białymi znaczeniami. Cętki i/lub dereszowatość na białym tle są dopuszczalne.
WZROST:
Idealny wzrost dla psów wynosi 53 cm, dla suk 50 cm.
UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.
zkwp.pl
Inne rasy na literrę: W
- Welsh Corgi Cardigan (3474 odsłon)
- Welsh Corgi Pembroke (3030 odsłon)
- West Highland White Terrier (3959 odsłon)
- Wyżeł czeski szorstkowłosy Fousek (9745 odsłon)
- Wyżeł duński (2954 odsłon)
- Wyżeł gaskoński (3281 odsłon)
- Wyżeł hiszpański z Burgos (2093 odsłon)
- Wyżeł niemiecki długowłosy (4886 odsłon)
- Wyżeł niemiecki krótkowłosy (10976 odsłon)
- Wyżeł niemiecki ostrowłosy (3803 odsłon)
- Wyżeł niemiecki szorstkowłosy (2564 odsłon)
- Wyżeł pirenejski (3252 odsłon)
- Wyżeł portugalski (3143 odsłon)
- Wyżeł słowacki szorstkowłosy (2980 odsłon)
- Wyżeł weimarski (3778 odsłon)
- Wyżeł węgierski krótkowłosy (2884 odsłon)
- Wyżeł węgierski szorstkowłosy (2485 odsłon)
- Wyżeł włoski krótkowłosy (2117 odsłon)
- Wyżeł włoski szorstkowłosy (4141 odsłon)